Oost, West, Nederland is the best!!

Van voetbalwedstrijden kijken midden in Mexico City, tot paardrijden in de bergen van Costa Rica en vervolgens als VIP's naar de bekendste clubs van Miami, één ding is zeker, als wij over een paar dagen terug zijn in Nederland dan moeten we echt even bijkomen...

De reis om de wereld in 133 dagen zit er bijna op, maar voordat we weer terug zijn in ons eigen kleine, vertrouwde landje schrijven we vanuit Toronto ons laatste verslag. Om maar te beginnen met de WK-gekte in Mexico City. Zoiets hadden we nog nooit gezien, het leek wel of alle 24 miljoen inwoners van de stad massaal op het grote scherm op Zócalo, het centrale plein van de stad, waren afgekomen. En daar stonden we dan tussen de sombrero dragende Mexicanen. Het resultaat: 2-0 voor Mexico en een zingende en feestende massa door de straten. De foto's zeggen genoeg...
De volgende dag zijn we vanuit Mexico City op de bus gestapt om het stadje Teotihuacán (verzamelplaats der goden) te bekijken. Het was erg indrukwekkend en zwaar om met warm weer de tachtig meter hoge zon- en maan piramides te beklimmen, maar toch zeker de moeite waard. Na een paar dagen onze reserves te hebben aangevuld met taco's, burrito's, nacho's en heerlijk vers fruit, besloten we om met het openbaar vervoer naar het vliegveld te gaan om onze reis te kunnen vervolgen naar Costa Rica.

Bij aankomst in dit tropische land konden we onze rugzakken maar net kwijt in de piepkleine kamer in het goedkoopste hostel van de hoofdstad San José. We hadden voor één nacht dit hostel geboekt en besloten om de volgende dag met de bus door te reizen naar het zuiden van het land en het nationale park Manuel Antonio te bezoeken. In Quepos, een klein dorpje verderop, hebben we ook nog even de Costa Ricaanse veiligheid getest. Dit hebben we gedaan door onze pinpas in de automaat te laten zitten nadat we bij de lokale bank geld hadden gepind. Het besef kwam pas de volgende ochtend toen we onze pinpas niet op de vaste plek konden vinden. Na heel veel zoeken realiseerden we ons dat we de pinpas in de automaat hadden achtergelaten en dus renden we in paniek weer terug naar de bank. We keken elkaar aan en bedachten dat we zo snel mogelijk de pas moesten blokkeren en natuurlijk schoten er nog allemaal andere zaken door ons hoofd. Maar toen wij zagen dat de mevrouw vanachter de toonbank ineens een lichtgroene ABN Amro pas tevoorschijn toverde, konden we ons geluk niet op. Costa Rica is zeker geslaagd voor deze veiligheidstest!
Na ons bezoek aan de tropische stranden van Manuel Antonio, zijn we doorgereisd naar het stadje Santa Elena tussen de hoge bergen. En daar was het tijd voor een beetje actie: We begonnen met een paardrijdtocht en na een drie uur lange rit, samen met onze echte Costa Ricaanse cowboy, door koffie- en suikerplantages en steile wegen omhoog was het uitzicht geweldig. En daar bedoelen we natuurlijk mee het uitzicht van Maikel op een paard... Nadat we de volgende ochtend met zadelpijn wakker werden konden we op weg naar de jungle om een Canopy tour te doen. En hierbij had Maikel een geweldig uitzicht, want het was sowieso al humor om Amanda met reuzenhandschoenen en een Bob de Bouwer helm op te zien. Hiermee gingen we, met meer dan veertig kilometer per uur, hangend aan een kabelbaan, door en over de boomtoppen van de jungle. Wat een adrenaline kick!
Vanuit daar zijn we met de jeep-boat-jeep het Arenal Lake overgestoken op weg naar onze volgende bestemming La Fortuna. Hier zijn we aan de voet van de actieve Arenal vulkaan tot rust gekomen in heerlijke hotsprings. Ook zijn we met Mr. Lava Lava 's avonds naar de vulkaan geweest om, je raad het al, lava te zien. Het is erg bijzonder om zo dicht bij een actieve vulkaan te zijn en dan steeds elke twee uur gerommel te horen en een aswolk uit de vulkaan te zien komen. Vanuit La Fortuna zijn we weer teruggegaan naar San José en was ons rondje door Costa Rica compleet. Wat een mooi land.

Daarna door naar het zwaarbeveiligde Amerika. Vingerafdrukken en irisscan met alles erop en er aan. Het leek allemaal goed te gaan totdat het paspoort van Maikel door de scanner ging. 'Heb je gestudeerd in Amerika?' was de vraag. Toen Maikel met 'ja' antwoordde werd zijn paspoort direct meegenomen en in een rode envelop gestopt. Amanda wilde graag mee, maar de agente maakte als een echte Amerikaanse ‘cop' duidelijk 'I'm telling you now to go downstairs!!'. Vervolgens zat Maikel in een wachtkamer tussen de ene Lopez, de andere Sanchez, weer een Rodrigez, Gomez en Mendez te wachten wat er nou eigenlijk aan de hand was. Ondertussen stond Amanda bij de tassen te wachten. Nadat ze alle wanhopige pogingen had gedaan om te vragen wat er nou in godsnaam aan de hand was (helaas was het ‘topsecret' en antwoordde iedereen met: 'I'm sorry miss, I cannot tell you anything') zat er ook niets anders op om te wachten. En als je dan diezelfde ochtend zonder ontbijt, om vier uur 's nachts bent opgestaan en een vlucht van American Airlines hebt gehad zonder eten, dan is het echt even zwaar. Uiteindelijk hebben we allebei, tegen eigen wil in, gescheiden van elkaar, 5 uur lang in onwetendheid gewacht... En waarvoor? Om in twee minuten een aantal vragen te beantwoorden over de studie die Maikel zes jaar geleden in Amerika had gevolgd. En daarna eindelijk de gewenste stempel om Amerika binnen te mogen. Niet een heel warm welkom, maar het is gelukt.
En wat een heerlijke bestemming weer in onze wereldreis. Het hotel, dat lag aan Collins Avenue, was in minder dan 2 minuten lopen verwijderd van het witte strand van South Beach, Miami. Zonnebrandcrème op en heerlijk zonnen tussen de Snoop-dogg-look-a-likes en J.Lo-billen. Het draait hier echt om gezien worden en de één was nog verder over de top dan de ander. Om nog maar niet te spreken van de dikke auto's die over Collins Avenue reden zonder dat daarvan de velgen bewogen...
Nadat we op 4 juli de onafhankelijkheid van Amerika (Independence Day) maar even meegevierd hebben, was het alweer tijd om door te vliegen naar onze laatste bestemming: Toronto, Canada. Maar helaas ging ook het verlaten van Amerika niet zoals verwacht. Bij American Airlines moesten ze moeilijk gaan doen om 1 kilo teveel bagage, wat voor het eerst was in onze hele wereldreis. Na een lange discussie hebben we uiteindelijk de tas maar opengemaakt en de kilo verplaatst naar de handbagage.

Aangekomen in Toronto was het wel even zoeken naar onze laatste verblijfplaats. Midden in China Town kwamen we uit voor een vervallen huis dat er verlaten bijstond. Nadat we bij de Chinese kapper ‘next door' op onderzoek waren uitgegaan, bleek het inderdaad om ons hostel te gaan. We moesten eerst door een ondergronds gangenstelsel om daarna bij een klein kelderkamertje uit te komen, waar we niet eens rechtop konden staan. Jammer genoeg bleek dit toch ons 'thuis' in Toronto. Ach ja, als laatste stop zagen we de humor er wel van in en zijn we maar gebleven.
Het leukste hebben we voor het laatst bewaard. De laatste dag hebben we de Niagara Falls bezocht en zijn we met de ‘Maid of the Mist' tot onderaan de watervallen gevaren. Maar eerlijk is eerlijk, ondanks het blauw-groene water van Niagara, was Iguazu toch mooier. We hebben het er toch nog maar een keer op gewaagd om de grens over te steken naar de Amerikaanse kant van de watervallen en gelukkig verliep het deze keer zonder problemen.
Toen we na een lange dag lekker uit eten waren geweest kwam ineens het besef dat dit echt de laatste dag van de wereldreis was en dat ook die bijna ten einde was gekomen. Met een brok in de keel keken we nog een keer terug naar alle goede en leuke momenten van de reis. Het gevoel van afscheid nemen overheerste, afscheid van een periode en een manier van leven die je thuis niet zo snel hebt. Alles gaat voorbij, maar gelukkig hebben we er eerst nog van kunnen genieten.

En dat genieten gaat na aankomst echt nog wel een paar uurtjes door. Want hoeveel mazzel kun je hebben dat je precies op 11 juli, ongepland, als ons Nederlands elftal in de finale staat, precies op tijd terug bent!

Ontzettend bedankt voor alle leuke reacties op de site, we verheugen ons om terug te zijn, iedereen weer te zien en natuurlijk over twee dagen getuige te zijn van het Nederlands elftal dat door de Amsterdamse grachten vaart. Voor ons is, en wordt Nederland hopelijk ‘The Best'...

Met familias naar Las Cataratas

Het is alweer een tijdje geleden dat we iets van ons hebben laten horen, maar vanuit Mexico City willen we jullie graag weer even bijpraten.

Ons laatste bericht schreven we vanuit Paaseiland (Rapa Nui) waar we alvast konden wennen aan de Spaanse taal, maar toch nog konden genieten van de Polynesische sfeer. Bij aankomst op één van de meest afgelegen plekken ter wereld moesten we op het vliegveld nog wel een slaapplek regelen. Bij één van de loketjes hebben we uiteindelijk gekozen voor een klein vakantiehuisje bij een mevrouw in de achtertuin. En dat is ons reuzengoed bevallen!
Het eiland staat natuurlijk bekend om de mysterieuze beelden (Maoi's), maar er bleek veel meer moois te zijn. Zo zijn we bijvoorbeeld na een lange wandeling omhoog, tussen een groot veld met gele bloemen, aangekomen bij de rand van een vulkaan. En vanuit hier keken we rechtstreeks in de krater en hadden we een mooi uitzicht over het eiland. We hebben de Moai's wandelend en per mountainbike bezocht. Ongeveer 60 kilometer berg op en berg af en met een zeer achterwerk, 's avonds laat weer terug komen in ons huisje. Het was erg indrukwekkend om een week door te brengen op dit eiland dat eigenlijk één groot openluchtmuseum is.

Na de geslaagde week op Paaseiland vlogen we naar Santiago in Chili. Het was voor Maikel de beste vlucht tot nu toe, want hij had het geluk dat hij door zijn lange benen business class mocht vliegen. Maar helaas was er maar één plekje en heeft Amanda de vlucht tussen de locals en huilende baby's beleefd, maar ook dat heeft zijn charmes. Met 2 business class koptelefoons rijker kwamen we uiteindelijk vrolijk aan in Santiago.
In Santiago hadden we een appartementje op de 11^e verdieping in een wat mindere wijk van de stad. Wel wennen als je voor een brood naar de supermarkt gaat en de beveiliger bij de kassa een kogelvrij vest draagt...dat zie je niet bij de Albert Heijn in Enschede! Toch mooi om te zien dat de bevolking van de stad zo ontzettend behulpzaam is. Toen we de eerste dag lekker op een bankje bij het Plaza de Armas van het zonnetje aan het genieten waren, kwam een oudere man ons van alles vertellen over Santiago en Chili en hoe trots hij was op alle Nederlandse invloeden die er waren in zijn land. De volgende dag hebben we de Cerro San Cristóbal beklommen waar we op de top tegen de Virgen de la Inmaculada Concepción opkeken. Hier hadden we een goed beeld van de stad met het Andesgebergte op de achtergrond. En over dat gebergte vlogen we een paar dagen later heen en hadden we een mooi uitzicht over de besneeuwde bergtoppen. Erg indrukwekkend om dit van bovenaf te bekijken bij helder weer.

Na een paar uurtjes waren we geland in Buenos Aires. Ons hostel lag midden in de stad en was typisch Argentijns ingericht. De eerste avond heeft Maikel meteen kennis gemaakt met de grote Argentijnse bife de chorizo en heeft hij eindelijk dat welbegeerde stukje vlees gegeten waar hij al maanden naar uit keek... We hebben op Paaseiland twee mensen ontmoet die in Buenos Aires woonden en die hadden een lijstje gemaakt met restaurants, bars en ijssalons die we in ieder geval moesten bezoeken. Onze favoriet was toch wel Pizzaria Guerrin waar we voor vijftien euro van een heerlijke pizza en een fles wijn hebben genoten. Ons tripje naar Buenos Aires bestond niet alleen uit eten, drinken en nog een keer eten en drinken, maar ook uit veel wandelen om alles in de stad te bekijken. Maar ja, als je dan tijdens een wandeling langs een bakker komt waar ze vijf verschillende soorten empanada's hebben, dan wil je toch van elke soort een hapje. We zijn in ieder geval weer erg aangesterkt in Buenos Aires, laten we het daar maar op gooien...

En toen was het tijd voor onze rondreis door het land van de samba; Brasil lalalalalalalalááááá!!! En het feest begon al op het vliegveld in Sao Paulo toen daar de familie van Amanda op ons stond te wachten. En ze zagen er verdomd goed uit!
De eerste dag hebben we met de metro en de bus Sao Paulo verkend. Het is een hele grote stad (29 miljoen mensen), maar niet echt een bestemming om veel te zien als toerist. Daarom zijn we hier maar één dag geweest en meteen doorgevlogen naar het Braziliaanse stadje Foz de Iguazu, waar we de bekende watervallen zouden gaan bekijken. Daar hebben we ons met vijf personen en tien tassen in een taxi gepropt en zijn we de grens overgestoken naar ons hostel in het Argentijnse stadje bij de watervallen: Puerto Iguazu. De eerste dag hebben we de Braziliaanse kant van de watervallen bekeken (dus weer de grens over, stempel Argentinië uit, stempel Brazilië in) waar we een totaal beeld konden opdoen van de watervallen. We kunnen hier nog zo lang over proberen te schrijven en zoveel mogelijk foto's plaatsen, maar het komt niet in de buurt van hoe het werkelijk is om tussen de constante regenboog van de waterdampen van de waterval te staan. Echt ongelofelijk om daar nat te waaien! En dit werd nog mooier toen we de dag erna de Argentijnse kant van de watervallen gingen bekijken (grens over terug naar ons hotel, stempel Brazilië uit, stempel Argentinië in) waar je tot aan Garganta del Diablo kan komen (de keel van de duivel). En dit is ook wel een logische beschrijving als je ziet hoe ontzettend veel bakken met water hier naar beneden storten.
Na twee dagen bij de watervallen zijn we doorgevlogen naar Rio de Janeiro (voor de laatste keer de grens over, stempel Argentinië uit, stempel Brazilië weer in). Weer een grote stad, maar wel lekker wandelen over het Copacabana- en Ipanamastrand. En in Rio de Janeiro zijn we ook naar het 3^e wereldwonder van onze reis geweest: Christo Redentor. Gelukkig waren de renovaties aan het beeld klaar en konden we met een prachtig uitzicht over de stad dit indrukwekkende beeld bewonderen. Ons bezoek aan Rio hebben we afgesloten op de berg Pao de Açúcar (Suikerbrood), met een mooi uitzicht over de lichtjes van Rio de Janeiro. De volgende ochtend moesten we vroeg op om naar het busstation te gaan en daar de bus terug te nemen naar Sao Paulo.
Terug in Sao Paulo hadden we samen nog één dag om te kijken hoe ons Nederlands elftal het zou doen tegen Denemarken. En Holandáááááááááá had gewonnen! Grappig om een wedstrijd met een fanatieke, Portugees sprekende commentator te volgen. Het is erg leuk om vanuit de verschillende voetballanden het WK te volgen. Dus dat beloofd morgen nog wat als we Mexico-Frankrijk op een groot scherm midden in Mexico City gaan kijken...
Helaas moesten we gisteren ook alweer afscheid nemen van de familie. En hopelijk hebben ze het laatste dagje in Sao Paulo ook overleefd met de wedstrijd tegen Noord-Korea. Het afscheid was zoals altijd echt niet leuk, maar we hebben het ontzettend gezellig gehad met z'n vijfen!

Parlez-vous Français?

Euhhh, just ein petit beetje...

Dat was wel even een klap toen we aankwamen op Nouméa en de meeste locals echt alleen maar Frans konden. Geen woordje Engels! Maar gelukkig schoten ons wat heldere momenten uit onze middelbare schooltijd te binnen en lukte het om ons te redden met de herinnering aan de dialogen uit de schoolboeken...

Ondanks dat het communiceren via de taal wat lastig ging, hebben we toch het warmste welkom gehad van deze wereldreis. Heerlijk, een ontvangst compleet met bloemenkrans. Dan ben je na een lange vlucht meteen weer helemaal happy! Inclusief bloemenkrans en zware rugzakken liepen we naar de bushalte om naar ons hostel te kunnen worden gebracht. Na een half uur was er nog geen bus en dus gingen we maar even op onderzoek uit. Het bleek een 'holiday' te zijn en dan zou het wel eens kunnen dat de bussen gewoon niet rijden of niet op tijd. Jaja, dat kan dus ook nog... Toen kwam er een man naar ons toe die wel even wou helpen (en gelukkig ook Engels kon) en hij wees naar iemand van de security die ons wel kon brengen. Toen we het plattegrondje lieten zien wist de beveiliger precies waar we naar toe moesten en wilde hij ons voor een kleine vergoeding wel brengen. Later bleek dat het goedkoper was dan een taxi dus dat hadden we weer mooi gefixt. Tijdens de 1 uur durende rit naar het enige hostel in de hoofdstad zagen we meteen dat het landschap heel indrukwekkend was en konden we onze Franse woordenschat weer even activeren. Verbazend hoeveel je soms kunt zeggen met maar 1 woord! De man die ons bracht was erg vriendelijk en liet ons met trots ook nog even zijn huis en kinderen zien, dat krijg je ervan als je woorden als 'maison' en 'enfant' gebruikt... Bij aankomst in het hostel hebben we de rugzakken achter de deur gezet, onze neus gevolgd naar de boulangerie op de hoek en een lekker stokbroodje gegeten met boursin...mmm. In de week dat we er waren hebben we lekker uitgerust, genoten van de kleurrijke bevolking en van de relaxte sfeer in de stad. Iets minder dan de helft van de bevolking is Melanesisch en de rest is Europeaan en daarvan stamt het grootste deel af van kolonisten en gevangenen uit Frankrijk. Maar toch is de oorspronkelijke Kanak cultuur wel behouden gebleven. Wij hebben geweldig genoten in Nouvelle-Calédonie na ons snorkelavontuur in Cairns. We moeten er toch maar even op terugkomen, want daar hebben we uitgevonden wat de beste manier is om de meeste vissen om je heen te zien tijdens het snorkelen... Deze flashback naar het camperleventje in Australië valt ons zwaar, maar laten we bij het begin beginnen.

Het was een ochtend als alle anderen in de camper in Australië: Gordijntje open, gluren, snel eruit en wegrijden!! Maar dat wegrijden ging niet als verwacht. We dachten namelijk slim te zijn om de avond ervoor onze camper te parkeren voor de parkeerplaats van Wicked zelf, omdat dit weer een gratis campeerplekje was in de grote stad en natuurlijk zo onopvallend mogelijk, met al die andere beschilderde campers om ons heen, maar helaas...de volgende ochtend bleek dit creatieve plan toch niet te werken in het echt. Maikel deed de gordijntjes open, gluurde naar buiten en zag dat er een andere camper vast op die van ons was geparkeerd.Vervolgens vertelde hij dit tegen Amanda, maar ze geloofde het niet en dacht dat het om een grapje ging. Maar toen het echt zo bleek te zijn stonden we daar in paniek en een slaperig hoofd, want die dag moesten we om acht uur 's ochtends bij de haven zijn om naar het Great Barrier Reef te gaan. Er zat niets anders op om te gaan lopen, heel lang lopen. En gelukkig waren we nog op tijd in de boot. Dik anderhalf uur varen uit de kust over behoorlijke golven. En dan moet je er na een tijdje toch aan geloven: zeeziek. Je kan nog zoveel naar de horizon kijken, maar uiteindelijk zat Maikel toch op het onderdek tussen de al spugend kruipende Japanners. Gelukkig waren we daarna snel bij het eerste reef en bleef het overgeef zakje leeg. Na eerst nog een laatste instructie over gevaarlijke vissen en dodelijke kwallen kon de wetsuit aangetrokken worden, onderwatercamera mee, bril op een gaan met die flippers. En het was inderdaad super wat je allemaal ziet. Alsof je midden in een luxe aquarium aan het zwemmen bent. Allerlei gekleurde soorten vissen, gestreept, gestippeld, dik, dun, groot en klein. En ook hele mooie schildpadden die vlak onder je door zwemmen. We hebben veel (helaas geen digitale) foto's gemaakt van al het moois dat we hebben gezien.
Nadeel was wel dat de misselijkheid bleef aanhouden bij Maikel. De lunch werd met moeite binnen gehouden en na een klein stukje varen konden we gaan snorkelen in een ander rif. Hier hetzelfde mooie beeld met vlak voor het einde toch nog de klapper! Al snorkelend kwam de lunch bij Maikel naar boven. Tussen de hoge golven moest Maikel overgeven op zee. Gelukkig was daarna het misselijke gevoel weg en, nog mooier, het stikte van de vissen die hun verse lunch schoon zagen. Alles vissen die we die dag gezien hadden kwamen dus nog even massaal voorbij met z'n allen voor het feestmaal.

Na deze flashback naar Australië, die inmiddels al maanden geleden lijkt te zijn, komen we toch weer terug bij Frans grondgebied. Vanuit Nouméa vlogen we op 14 mei richting onze volgende bestemming Papeete, Tahiti. En hier kwamen we op 13 mei aan! Ja inderdaad, dat was voor ons ook even verwarrend. Waren we dan terug in de tijd gegaan? In Noumea/Nieuw-Zeeland begint altijd de nieuwe dag. Daarom wordt het daar ook altijd als eerste nieuwjaar gevierd. Daarna volgt de rest van de wereld tot aan Tahiti, waar wij zojuist waren aangekomen. We liepen dus steeds een dag op jullie lezers voor, maar nu lopen we dus 12 uur op jullie achter. En mooier nog, we hadden een extra dag cadeau in onze volgende bounty bestemming: Bora Bora.
Dit betekende wel dat het geboekte vliegticket en hotel niet meer klopten. We waren er natuurlijk vanuit gegaan dat na de 14e de 15e zou komen, maar dat was voor ons dus niet zo. Na een nachtje op het vliegveld van Papeete konden we de volgende ochtend zonder problemen doorvliegen. Gelukkig kregen we weer een bloemenkrans die ons nog een beetje fris liet ruiken na een nacht op het vliegveld en konden we met de boot op weg naar ons hotel. Nadat we de tassen op de kamer hadden staan, zijn we direct op het strandbedje gaan liggen. Wat een geluk dat we zo'n mooie bestemming konden bezoeken en ook nog 1 dag bonus hadden! Na even slapen hebben we ook maar de snorkel en duikbril gepakt en zijn we het water ingegaan. Ongelofelijk wat helder. In dit water krijg je gewoon hoogtevrees! Eigenlijk is dit een kleine vakantie in onze wereldreis. In de ochtend naar de supermarkt voor een vers stokbroodje en daarna naar het strand, lekker in de zon liggen bruinen en daarna snorkelen en naar de roggen, haaien en allemaal andere mooie vissen in het water kijken. We hebben nog een keer een fiets gehuurd om een rondje over het eiland te maken (33 kilometer fietsen), maar het strand met alle mooie verschillende kleuren helderblauw water was toch het hoogtepunt. Het afscheid viel zwaar, maar als we dan toch ooit een keer moeten emigreren, dan weten jullie ons te vinden...

We zijn gisteren aangekomen op Paaseiland en moeten weer erg wennen aan de mensen, de Spaanse taal en ons vakantiehuisje bij mensen in de achtertuin. Het voordeel is dat we een paard in onze voortuin hebben staan en geen taxi of bus meer nodig hebben...

We hopen dat met jullie thuis ook alles goed gaat, we missen jullie!

No worries...

Morgen is het eindelijk zover, we gaan snorkelen in het Great Barrier Reef! De weersvoorspellingen zijn goed, de snorkelspullen liggen klaar en dan kunnen we eindelijk de onderwaterwereld gaan ontdekken. Dat betekent ook dat het grootste deel van de kilometers gereden is en het einddoel in Australië is bereikt: Cairns. Hier ligt namelijk het outer reef het dichtst bij de kust.

We hebben de afgelopen weken weer zoveel meegemaakt. Vanuit Sydney zijn we via de kustroute verder gereden en naarmate we met onze butterfly camper noordelijker kwamen werd de omgeving steeds tropischer en mooier. Via Byron Bay en Brisbane waren we Rainbow Beach al snel voorbij en hebben we heerlijk genoten van verschillende leuke strandjes. We hebben zeker niet alleen strandjes bezocht maar ook kennisgemaakt met de beschermde nationale parken van de Aussies. Bij aankomst in het nationale park hebben we eerst een plekje gezocht om 's avonds de nacht door te brengen en even wat te eten. Nog voor het donker snel wat hout sprokkelen en een kampvuur maken en pyromaantje spelen, daar kijken we elke avond weer naar uit... En het was zeker niet slim onze afvalzak buiten te laten staan toen we gingen slapen, want toen we 's ochtends door het gordijntje van ons rijdende appartement gluurden zagen we dat de plaatselijke kalkoenen er een echte vuilnisbelt van hadden gemaakt! Wel grappig om daarmee wakker te worden. En wakker zijn we elke ochtend al heel vroeg. We gaan meestal rond een uur of negen naar bed en worden om zeven uur weer wakker. Nadat we die ochtend tussen de Australische kalkoenen de boel rondom onze voortuin hadden opgeruimd begonnen we aan een flinke wandeling langs de Crocodile Creek. Toen we een paar kilometer hadden gelopen voelde Maikel ineens iets plakken aan zijn been. Bleek het een dikke bloedzuiger te zijn. Dat was wel even vies, maar gelukkig was die er snel van af. En een meevaller voor Amanda was dat ze helemaal was ingepakt, inclusief sokken over de broek... je weet maar nooit of je misschien een krokodil tegen komt! We vervolgden onze reis naar Arlie Beach, een heel leuk strandstadje met een gezellige boulevard. Dit is de plek om naar Whitehaven en een gedeelte van het Great Barrier Reef te gaan. Nog niet het mooie stuk, want daarvoor moet je wel wat noordelijker zijn om naar het outer reef te gaan. We hebben toen besloten met een oceanraft boot naar het marinepark Whitehaven te gaan en vervolgens te gaan snorkelen. De tocht ging er wild aan toe, maar dat hadden we kunnen verwachten van oceantraften! Toen we aankwamen bij Whitehaven konden we een stuk door het nationale park lopen om het strand van bovenaf te zien. Het was maar een klein stukje naar het uitzichtpunt, maar helaas had Amanda net de pech om door een gigantische bij in haar teen gestoken te worden. Gelukkig liep de captain naast ons en kon hij even de teen checken om te kijken of er niets aan de hand was. Later zagen we dat de bij net bezig was om een spin op te gaan eten dus wat was de conclusie: De bij dacht gewoon dat je zijn spin op wou eten, vandaar... no worries. En toen moesten we nog snorkelen. Gelukkig verdween de pijn weer langzamerhand en werd die helemaal verzacht bij het zien van de mooie onderwaterwereld.
Na Arlie Beach tuften we weer verder met onze camper om vervolgens via een waterfall circuit aan te komen bij Daintree National park, één van de bestbewaarde tropische regenwouden. We hebben hier meerdere dagen over gedaan en hebben onderweg bij verschillende rest area's overnacht. Je krijgt dan ook een goed beeld van sommige Australische families die met de camper op weg zijn naar hun vakantiebestemming. En er zijn zelfs mensen die in hun camper wonen en van rest area naar rest area reizen. Bizar om te zien

Komende vrijdag vliegen we terug naar Sydney en zit onze reis door Australië er alweer op. Vanaf Sydney vliegen we door naar Noumea, de hoofdstad van Nieuw-Caledonië in Frans Polynesië. Er zijn alweer twee maanden voorbij dus dat betekent dat we al bijna op de helft van de reis zijn. Maar zoals de Aussies hier zeggen: ‘No worries, mate...'

Mooi Australië

Het heeft ongeveer een week geduurd voordat we van de Tongariro Crossing hersteld waren, maar gelukkig hebben we het overleefd! In Nieuw-Zeeland hebben we onze reis vervolgd naar het zuidelijkste puntje van het noordereiland, Wellington en daarna verder gereisd naar Napier aan de oostkust. Van al dat reizen moesten we weer bijkomen dus we konden het niet laten om op de terugweg nog even terug te gaan naar de warmwaterbronnen bij Waikitee. Heel even zag het er naar uit dat er geen plek was in het paasweekend, maar met een beetje geluk hebben we daar toch drie heerlijke dagen kunnen verblijven. Als laatste hebben we ook nog een stop gemaakt bij het hot water beach, waar je zelf een kuil kon graven aan het strand en daardoor je eigen thermal pool kreeg. Door de vulkanische activiteit wordt het water in je gegraven kuil heel warm. Bijzonder om mee te maken, maar het was een hele klus om er op het goede tijdstip te zijn. Om zes uur 's ochtends werd het eb en lukte het ons om ons eigen warm waterbad aan het strand te graven, maar het was te klein om er echt in te passen. Ondanks dat was het wel heel erg bijzonder!
En helaas zat onze reis door Nieuw-Zeeland er al weer op. De tijd vliegt voorbij...

Voldaan van onze mooie reis door het noordereiland van Nieuw-Zeeland (het zuidereiland is de volgende wereldreis aan de beurt...) vlogen we vol nieuwe energie door naar Australië. Bij aankomst in Sydney kwam de warmte van het weer en van de mensen ons tegemoet. De Australiërs die we tot nu toe tegen zijn gekomen waren erg behulpzaam en vriendelijk. Er was zelfs een man die even iemand ging opbellen om voor ons de weg te vragen! We hadden voor de drie nachten in Sydney nog geen hostel geregeld, maar van iemand uit Nieuw-Zeeland hadden we een goed adresje gekregen. Toen we bij Billabong Gardens hostel aankwamen was er voor de eerste nacht alleen nog maar plek op een slaapzaal. Voor de andere twee nachten was er wel een eigen kamer vrij en dat hebben we maar gewoon gedaan. Het bespaarde geld en we waren weer een ervaring rijker. Amanda was blij dat een ontzettend snurkende jongen boven Maikel in het stapelbed sliep en niet al te dicht bij haar in de buurt, want dat had anders wel heel slecht kunnen aflopen..... Maar toch moesten we er de volgende ochtend wel heel erg om lachen! Het hostel lag in een hele leuke wijk van Sydney, in Newtown. We zijn met de bus naar het Opera House geweest en konden 's avonds lekker wat eten en drinken. Het was ook nog zaterdag toen we de eerste avond aankwamen dus er hing een gezellige sfeer in Newtown. We hebben goed kunnen nadenken over hoe we onze reis door Australië konden gaan vervolgen. We hadden eerst in gedachten om een ronde te maken en vanaf Sydney naar Melbourne te gaan, vervolgens naar Adelaide en dan door de Outback weer terug naar Sydney. Uiteindelijk hadden we toch hele andere creatieve plannen. Als we nou naar Cairns zouden rijden met de camper en dan met een binnenlandse vlucht weer terug naar Sydney. Dat leek ons wel wat. Een ticket was niet duur en zo geregeld en ook was het geen probleem om de camper af te zetten in Cairns, in plaats van Sydney. We hebben de route uitgestippeld en verheugen ons op het noordelijke deel van Australië. Op dit moment zijn we ongeveer honderd kilometer ten zuiden van Brisbane dus we zitten op eenderde van de reis. Het is ongeveer 2500 kilometer van Sydney naar Cairns dus we hebben er al een behoorlijke reis op zitten met onze ‘butterfly' camper! Onderweg komen we ontzettend veel tegen. Natuurlijk kangoeroes, maar ook heel veel soorten vogels in allerlei verschillende kleuren. Vooral veel papegaaien die je 's ochtends al hoort als je wakker wordt, supermooi!

Ons hoogtepunt van de reis zal toch wel het snorkelen in het Great Barrier reef worden, waar we ons erg op verheugen! Morgen gaan we maar weer verder en zal onze eerste stop Brisbane zijn, waar we in de buurt ook een aantal nationale parken gaan bezoeken en in de bush gaan kamperen, maar hopelijk niet al te veel krokodillen tegenkomen....

Tot het volgende verslag!

Rozengeur en maneschijn

Wat zou je doen als je nog maar 10 seconden hebt, de wc te ver is, er geen overgeefzakje is, je vast zit in een vliegtuigstoel en ontzettend moet overgeven...??

Dan ben je blij dat er in de stoelzak voor je een tijdschrift met een plastic hoesje zit wat dan je enige hoop is. Dat het eten goed is in Hong Kong moeten we eigenlijk dus maar even terug nemen, want Maikel heeft daar een behoorlijke voedselvergiftiging opgelopen. Dit was dus wel even een tegenslag. Aan de ene kant kan je het positief bekijken, want als je ziek bent tijdens het reizen dan mis je geen tijd als je in het land zelf. Maar 11 uur vliegen naar Auckland wordt op die manier wel erg lang. Gelukkig hebben we het overleeft en konden we vol goede moed onze reis door Nieuw-Zeeland beginnen.
Na twee dagen in een hotel in Auckland hebben we de bus genomen om onze camper op te halen. We moesten al meteen lachen toen we zagen welke camper het was, want hij was vol geschilderd met smiley's. Het was in het begin erg wennen om aan de linkerkant van de weg te rijden en het gebeurd zelfs nu nog wel eens dat we de ruitenwissers aandoen in plaats van de knipperlichten...
De eerste dag zijn we meteen al naar het noorden gereden en hebben we om 23:00 uur 's avonds nog een camping gevonden in het plaatsje Russel bij de Bay of Islands. Met een beetje proppen en meten, paste ook Maikel in het omgebouwde bed van de camper. Nadat we dit gezien hadden zijn we terug gereden richting het zuiden naar Rotorua en hebben we in een Nationaal Park gekampeerd. Dit is geen camping, dus is er ook geen wc en geen douche, maar wel lekker goedkoop! Onderweg kom je van alles tegen en je moet echt van dag tot dag bekijken wat je gaat doen, want ook onderweg komen er dingen op je pad die je niet van tevoren had kunnen plannen. Zoals een tip van een paar Nederlanders om naar de thermal pools in Waikitee te gaan. Lekker kamperen tussen de warmwaterbronnen van 37 tot 42 graden. Dat was heerlijk.
Wat we ook niet konden plannen was het oplopen van de warmtemeter van ons camperbusje. Tijdens het rijden hoorden we een alarm afgaan en in eerste instantie wisten we niet wat dit was, maar toen zag Maikel dat de warmte meter in het dieprood stond! Amanda heeft toen direct de camper aan de kant van de weg gezet en we zijn er direct uitgesprongen. Er kwam damp van de motor af en we waren zelf ook in paniek. Nadat we de motor was afgekoeld hebben we de koelvloeistof bijgevuld. Na een tijdje wachten startte de camper niet meer en stonden we aan de kant van de snelweg. Er zat niks anders op dan de ‘wegenwacht' te bellen. Toen deze er was werd duidelijk dat er een lek in de leiding van de koelvloeistof zat. De camper moest daarom worden weggesleept om gerepareerd te worden. En na een paar uur konden we gelukkig weer lachend verder met onze smiley...
Een wereldreis is dus niet alleen rozengeur en maneschijn. Misschien nog wel maneschijn als je 's avonds gezellig bij de camper zit, maar zeker geen rozengeur als je 3 dagen niet meer hebt gedoucht. En na de dagtocht van vandaag is het toppunt van geurtjes bereikt! We hebben in een wandeling van 7 uur de Tongariro Crossing gedaan. Een slopende wandeling tussen twee vulkanen. Hiervoor moesten we lopen naar meer dan 2.000 meter hoogte en aan de andere kant van de crossing weer afdalen. Maar goed dat Amanda de loopband bij de sportschool altijd op z'n steilst had staan! Het was het afzien waard, want wat een mooie tocht met prachtige uitzichten.

Wij gaan nu weer met ons gasbrandertje het avondeten klaarmaken en dan zit de dag er al weer bijna op. En dit terwijl die bij jullie pas net begonnen is.

Just the two of us...

Na een supergezellige week in Delhi zijn we nu weer met z'n tweetjes op onze volgende bestemming: Hong Kong!!

Eigenlijk hadden we nog niet veel verteld over Delhi en Agra. Wel over de gezellige tijd met z'n drietjes, maar weinig van het land dat we hebben bezocht. Het was een grote cultuurshock en dat wisten we van te voren. We hadden ons goed ingelezen, foto's bekeken enz. maar als je dan werkelijk in zo'n stad als Delhi bent dan zie je pas echt hoe oneerlijk, ellendig, chaotisch, armoedig en smerig het is. We hadden echt even de tijd nodig om dit te verwerken. Je ziet hele families die aan de kant van de weg in een goot wonen en bijna overal zijn opdringerige mensen die je willen oplichten. Je weet echt niet wie je wel en niet kunt vertrouwen. En aan de ene kant is het ook logisch, want er zijn mensen die werkelijk niets hebben. Sommigen hebben amper kleding om te dragen. En toch doen alle mensen hun ding en hebben ze er vrede mee, want de kaste waarin je leeft bepaald je lot. Dus wat kun je er dan aan doen? Dan spuug je gewoon van je af, gooi je een flesje op straat nadat je het leeg hebt en is het je hoogtepunt van de dag als er een blanke toerist van meer dan twee meter langs komt lopen. Dan moet je daar wel een foto van maken...
We hebben ook een reis met de trein gemaakt naar Agra om de Taj Mahal te zien. Ondanks alle ellende was het een fantastisch gebouw om te bekijken. Met alle vertragingen meegerekend hebben we ongeveer 20 uur over de reis gedaan. Wat een ervaring om in India met de trein te reizen. Je kijkt je ogen uit als je vanuit de trein langs het spoor kijkt. In de ochtend zitten er gewoon hele families hun behoefte te doen, omdat ze geen geld hebben voor een toilet. Onmenselijk.
We hebben er het beste van gemaakt en dat was zeker niet gelukt als Ursela er niet bij was, want hierdoor hadden we extra steun die we zeker nodig hadden. We zijn blij dat we Delhi zonder diaree en ongelukken in het verkeer overleefd hebben. Levensgevaarlijk in zo'n tuk tuk...

Hong Kong Ding Dong!! De vrolijkheid kwam ons tegemoet toen we aankwamen op het vliegveld. Het is jammer dat Hong Kong vanaf Nederland te ver is, maar wat een leuke stad voor een stedentrip.We voelden ons erg welkom en de mensen zijn erg behulpzaam en eerlijk. Wat een opluchting na Delhi...
De eerste dag zijn we naar The Peak geweest waar we een mooi uitzicht hadden over de gebergtes en de twee delen waar de stad uit bestaat (Central en Kowloon). Hong Kong heeft eigenlijk alles wat een stad nodig heeft: Mooie natuur, zee, gezellige sfeer, lekker eten, moderne gebouwen en er is ook nog ruimte voor een beetje cultuur.Vandaag zijn we met de boot naar de Giant Buddha geweest op Lantau Island. En op de terug weg hebben we in Kowloon gekeken naar de Symphony of Lights. Erg indrukwekkend. Hong Kong is een goede plek om weer even bij te komen en ons voor te bereiden op de lange reis naar Nieuw-Zeeland.

Nu we deze drie bestemmingen hebben gehad wordt pas goed duidelijk hoe mooi deze reis is. Lekker zonder verplichtingen doen waar je zin in hebt en allerlei mooie bestemmingen zien. Wat een geluk. Het volgende verslag is vanuit Nieuw-Zeeland waar het tijdsverschil met Nederland oploopt tot twaalf uur. We willen jullie allemaal erg bedanken voor de leuke reacties op site!!

Delhi GEZELLIE!!

Na een chaotische wandeling door Delhi en vervolgens door een smal steegje waar mensen op de straat piesen en poepen kwamen we weer terug in ons hotel.

Toen we binnen kwamen vertelde de mevrouw van de receptie dat er een ‘friend' voor ons was. Wijzend naar de lobby zei ze:' Look, there's your friend!'. We keken allebei in de richting van de bank in de lobby en zagen daar iemand zitten in een blauw-groene sari en een koffer van dertig kilo. Yeah right...Ze lachte en zwaaide, maar we herkenden haar niet en vertelden aan de mevrouw bij de receptie dat we niet wisten wie dat was en dat het ook niet een vriend van ons was. Zeker weer zo'n verdwaalde Indiër die geld van ons af probeert te troggelen. Het moet niet gekker worden met die smoesjes die ze verzinnen. Ze kwam dichterbij lopen, deed de sari van haar hoofd en toen herkenden we toch eindelijk wie die verklede mevrouw was die daar in de lobby zat te wachten. Wat een ontzettende, supergrote verassing. Het was toch echt wel een bekende!! Ursela is helemaal alleen naar Delhi gevlogen om ons op te zoeken!!! Wat een vreemd moment als je in zo'n stad bent en ineens je zusje/schoonzusje in de lobby ziet zitten... Niet te geloven...We herkenden haar echt niet, omdat het in de eerste instantie gewoon echt niet te plaatsen is als je in een stad in een ander land bent. En daar kwam ook nog eens bij dat ze ons gefopt had en vermomd in een sari. ‘Oh my god, wat een verrassing!!'. En wat een gejank de afgelopen paar dagen. (en we zijn nog maar anderhalve week weg)

Amanda en Maikel

Dinsdagochtend 9 maart.. Na wat rondgebeld te hebben en het een en ander geregeld was het zover, ik had een ticket geboekt. Een ticket voor mezelf, ik zou voor het eerst alleen op reis gaan om mijn zus en Maikel op te gaan zoeken. Ik wou niet zomaar ineens voor hun neus staan. Nee, het moest natuurlijk wel speciaal zijn! Nadat ik er goed over nagedacht had kwam ik samen met mijn moeder op het idee dat het wel grappig zou zijn als ik bij aankomst in hun hotel een sari aan zou doen. Een sari is een traditionele jurk voor Indiase vrouwen. Toevallig hadden we die nog op zolder liggen! Het was natuurlijk wel allemaal afwachten of ze überhaupt wel op dat moment in het hotel zouden zijn. Het zou maar zo kunnen dat ze een dagje weg waren! En dat was inderdaad ook zo.. Na de lange vliegreis (met tussenstop in Dubai) was ik dan eindelijk in India. Ik had alleen de naam van hun hotel! Terwijl ik inmiddels een taxi had geregeld hoopte ik natuurlijk ook dat hij mij veilig en wel naar het hotel zou brengen en niet naar een afgelegen plek! (na 24 uur niet geslapen te hebben willen er nog wel eens vreemde dingen in mijn hoofd tevoorschijn komen). Gelukkig duurde de taxirit niet lang en was ik er binnen een half uur. Na het een en ander uitgelegd te hebben aan de dame bij de receptie kon ik plaatsnemen in de lobby aangezien mijn zus en Maikel even naar de markt waren. Dat kwam aan de ene kant ook wel goed uit want dan had ik alle tijd op het youtube filmpje ‘how to wear a sari' maar eens voor de geest te halen. Terwijl ik mezelf in de 4 meter lange sari probeerde te wikkelen sloeg mijn hart iedere keer over op het moment dat ik de deur open hoorde gaan. Uiteindelijk zat ik goed en wel (met sari aan) in de lobby te wachten. Na een uur zag ik dan eindelijk mijn zus en zwager. Ze liepen rechtstreeks naar de receptie om de sleutel van hun kamer te vragen toen de vrouw van de receptie ineens tegen mijn zus zei dat er een vriendin op haar aan het wachten was. Waarop mijn zus mij meteen aankeek, oogcontact met mij maakte, en vervolgens zei dat ze mij niet kende en ik dus ook geen vriendin van haar was. (hmm... was ik toch echt niet herkenbaar in een zuurstokgroene sari!). Ondertussen waagde Maikel ook maar eens een poging om te kijken wie die vriendin nou eigenlijk was, maar beaamde ook meteen dat hij mij niet kende. Waarop ik vliegensvlug besloot om die meterslange indiase klederdracht maar even heel snel van mijn lichaam te wikkelen en vrolijk tegen amanda te zeggen; ik ben het, Ursela, ik wou jullie verrassen! Toen ik naar het gezicht van mijn zus keek schoten me op dat moment drie dingen door m'n hoofd. 1. Ik krijg straks een oplawaai van haar. 2. Ze valt flauw. 3. Ze begint te huilen. Nou het was een combinatie van nummer 2 en 3. Ze was in schok en begon te snikken. Puur van overrompeling en het niet kunnen geloven dat ik in m'n eentje naar India was gereisd. Maikel stond er trouwens ook best bleekjes bij! Gelukkig waren ze ook snel weer vertrouwd met mijn schatergelach en kon ik in details vertellen hoe het allemaal was gegaan en hoe ik ze toch eigenlijk een week voor de gek heb gehouden. Ze zijn er nu een beetje aan gewend dat ik er ben maar het heeft uiteindelijk toch zeker wel een dag geduurd voordat mijn zus en Maikel mij aankeken en zeiden; ik kan echt niet geloven dat jij alleen naar India bent afgereisd om ons op te komen zoeken! Ik heb het inderdaad gedaan en ik moet zeggen dat ik er nog geen minuut spijt van heb!

Ursela a.k.a zusje