Na een chaotische wandeling door Delhi en vervolgens door een smal steegje waar mensen op de straat piesen en poepen kwamen we weer terug in ons hotel.

Toen we binnen kwamen vertelde de mevrouw van de receptie dat er een ‘friend' voor ons was. Wijzend naar de lobby zei ze:' Look, there's your friend!'. We keken allebei in de richting van de bank in de lobby en zagen daar iemand zitten in een blauw-groene sari en een koffer van dertig kilo. Yeah right...Ze lachte en zwaaide, maar we herkenden haar niet en vertelden aan de mevrouw bij de receptie dat we niet wisten wie dat was en dat het ook niet een vriend van ons was. Zeker weer zo'n verdwaalde Indiër die geld van ons af probeert te troggelen. Het moet niet gekker worden met die smoesjes die ze verzinnen. Ze kwam dichterbij lopen, deed de sari van haar hoofd en toen herkenden we toch eindelijk wie die verklede mevrouw was die daar in de lobby zat te wachten. Wat een ontzettende, supergrote verassing. Het was toch echt wel een bekende!! Ursela is helemaal alleen naar Delhi gevlogen om ons op te zoeken!!! Wat een vreemd moment als je in zo'n stad bent en ineens je zusje/schoonzusje in de lobby ziet zitten... Niet te geloven...We herkenden haar echt niet, omdat het in de eerste instantie gewoon echt niet te plaatsen is als je in een stad in een ander land bent. En daar kwam ook nog eens bij dat ze ons gefopt had en vermomd in een sari. ‘Oh my god, wat een verrassing!!'. En wat een gejank de afgelopen paar dagen. (en we zijn nog maar anderhalve week weg)

Amanda en Maikel

Dinsdagochtend 9 maart.. Na wat rondgebeld te hebben en het een en ander geregeld was het zover, ik had een ticket geboekt. Een ticket voor mezelf, ik zou voor het eerst alleen op reis gaan om mijn zus en Maikel op te gaan zoeken. Ik wou niet zomaar ineens voor hun neus staan. Nee, het moest natuurlijk wel speciaal zijn! Nadat ik er goed over nagedacht had kwam ik samen met mijn moeder op het idee dat het wel grappig zou zijn als ik bij aankomst in hun hotel een sari aan zou doen. Een sari is een traditionele jurk voor Indiase vrouwen. Toevallig hadden we die nog op zolder liggen! Het was natuurlijk wel allemaal afwachten of ze überhaupt wel op dat moment in het hotel zouden zijn. Het zou maar zo kunnen dat ze een dagje weg waren! En dat was inderdaad ook zo.. Na de lange vliegreis (met tussenstop in Dubai) was ik dan eindelijk in India. Ik had alleen de naam van hun hotel! Terwijl ik inmiddels een taxi had geregeld hoopte ik natuurlijk ook dat hij mij veilig en wel naar het hotel zou brengen en niet naar een afgelegen plek! (na 24 uur niet geslapen te hebben willen er nog wel eens vreemde dingen in mijn hoofd tevoorschijn komen). Gelukkig duurde de taxirit niet lang en was ik er binnen een half uur. Na het een en ander uitgelegd te hebben aan de dame bij de receptie kon ik plaatsnemen in de lobby aangezien mijn zus en Maikel even naar de markt waren. Dat kwam aan de ene kant ook wel goed uit want dan had ik alle tijd op het youtube filmpje ‘how to wear a sari' maar eens voor de geest te halen. Terwijl ik mezelf in de 4 meter lange sari probeerde te wikkelen sloeg mijn hart iedere keer over op het moment dat ik de deur open hoorde gaan. Uiteindelijk zat ik goed en wel (met sari aan) in de lobby te wachten. Na een uur zag ik dan eindelijk mijn zus en zwager. Ze liepen rechtstreeks naar de receptie om de sleutel van hun kamer te vragen toen de vrouw van de receptie ineens tegen mijn zus zei dat er een vriendin op haar aan het wachten was. Waarop mijn zus mij meteen aankeek, oogcontact met mij maakte, en vervolgens zei dat ze mij niet kende en ik dus ook geen vriendin van haar was. (hmm... was ik toch echt niet herkenbaar in een zuurstokgroene sari!). Ondertussen waagde Maikel ook maar eens een poging om te kijken wie die vriendin nou eigenlijk was, maar beaamde ook meteen dat hij mij niet kende. Waarop ik vliegensvlug besloot om die meterslange indiase klederdracht maar even heel snel van mijn lichaam te wikkelen en vrolijk tegen amanda te zeggen; ik ben het, Ursela, ik wou jullie verrassen! Toen ik naar het gezicht van mijn zus keek schoten me op dat moment drie dingen door m'n hoofd. 1. Ik krijg straks een oplawaai van haar. 2. Ze valt flauw. 3. Ze begint te huilen. Nou het was een combinatie van nummer 2 en 3. Ze was in schok en begon te snikken. Puur van overrompeling en het niet kunnen geloven dat ik in m'n eentje naar India was gereisd. Maikel stond er trouwens ook best bleekjes bij! Gelukkig waren ze ook snel weer vertrouwd met mijn schatergelach en kon ik in details vertellen hoe het allemaal was gegaan en hoe ik ze toch eigenlijk een week voor de gek heb gehouden. Ze zijn er nu een beetje aan gewend dat ik er ben maar het heeft uiteindelijk toch zeker wel een dag geduurd voordat mijn zus en Maikel mij aankeken en zeiden; ik kan echt niet geloven dat jij alleen naar India bent afgereisd om ons op te komen zoeken! Ik heb het inderdaad gedaan en ik moet zeggen dat ik er nog geen minuut spijt van heb!

Ursela a.k.a zusje