Van voetbalwedstrijden kijken midden in Mexico City, tot paardrijden in de bergen van Costa Rica en vervolgens als VIP's naar de bekendste clubs van Miami, één ding is zeker, als wij over een paar dagen terug zijn in Nederland dan moeten we echt even bijkomen...

De reis om de wereld in 133 dagen zit er bijna op, maar voordat we weer terug zijn in ons eigen kleine, vertrouwde landje schrijven we vanuit Toronto ons laatste verslag. Om maar te beginnen met de WK-gekte in Mexico City. Zoiets hadden we nog nooit gezien, het leek wel of alle 24 miljoen inwoners van de stad massaal op het grote scherm op Zócalo, het centrale plein van de stad, waren afgekomen. En daar stonden we dan tussen de sombrero dragende Mexicanen. Het resultaat: 2-0 voor Mexico en een zingende en feestende massa door de straten. De foto's zeggen genoeg...
De volgende dag zijn we vanuit Mexico City op de bus gestapt om het stadje Teotihuacán (verzamelplaats der goden) te bekijken. Het was erg indrukwekkend en zwaar om met warm weer de tachtig meter hoge zon- en maan piramides te beklimmen, maar toch zeker de moeite waard. Na een paar dagen onze reserves te hebben aangevuld met taco's, burrito's, nacho's en heerlijk vers fruit, besloten we om met het openbaar vervoer naar het vliegveld te gaan om onze reis te kunnen vervolgen naar Costa Rica.

Bij aankomst in dit tropische land konden we onze rugzakken maar net kwijt in de piepkleine kamer in het goedkoopste hostel van de hoofdstad San José. We hadden voor één nacht dit hostel geboekt en besloten om de volgende dag met de bus door te reizen naar het zuiden van het land en het nationale park Manuel Antonio te bezoeken. In Quepos, een klein dorpje verderop, hebben we ook nog even de Costa Ricaanse veiligheid getest. Dit hebben we gedaan door onze pinpas in de automaat te laten zitten nadat we bij de lokale bank geld hadden gepind. Het besef kwam pas de volgende ochtend toen we onze pinpas niet op de vaste plek konden vinden. Na heel veel zoeken realiseerden we ons dat we de pinpas in de automaat hadden achtergelaten en dus renden we in paniek weer terug naar de bank. We keken elkaar aan en bedachten dat we zo snel mogelijk de pas moesten blokkeren en natuurlijk schoten er nog allemaal andere zaken door ons hoofd. Maar toen wij zagen dat de mevrouw vanachter de toonbank ineens een lichtgroene ABN Amro pas tevoorschijn toverde, konden we ons geluk niet op. Costa Rica is zeker geslaagd voor deze veiligheidstest!
Na ons bezoek aan de tropische stranden van Manuel Antonio, zijn we doorgereisd naar het stadje Santa Elena tussen de hoge bergen. En daar was het tijd voor een beetje actie: We begonnen met een paardrijdtocht en na een drie uur lange rit, samen met onze echte Costa Ricaanse cowboy, door koffie- en suikerplantages en steile wegen omhoog was het uitzicht geweldig. En daar bedoelen we natuurlijk mee het uitzicht van Maikel op een paard... Nadat we de volgende ochtend met zadelpijn wakker werden konden we op weg naar de jungle om een Canopy tour te doen. En hierbij had Maikel een geweldig uitzicht, want het was sowieso al humor om Amanda met reuzenhandschoenen en een Bob de Bouwer helm op te zien. Hiermee gingen we, met meer dan veertig kilometer per uur, hangend aan een kabelbaan, door en over de boomtoppen van de jungle. Wat een adrenaline kick!
Vanuit daar zijn we met de jeep-boat-jeep het Arenal Lake overgestoken op weg naar onze volgende bestemming La Fortuna. Hier zijn we aan de voet van de actieve Arenal vulkaan tot rust gekomen in heerlijke hotsprings. Ook zijn we met Mr. Lava Lava 's avonds naar de vulkaan geweest om, je raad het al, lava te zien. Het is erg bijzonder om zo dicht bij een actieve vulkaan te zijn en dan steeds elke twee uur gerommel te horen en een aswolk uit de vulkaan te zien komen. Vanuit La Fortuna zijn we weer teruggegaan naar San José en was ons rondje door Costa Rica compleet. Wat een mooi land.

Daarna door naar het zwaarbeveiligde Amerika. Vingerafdrukken en irisscan met alles erop en er aan. Het leek allemaal goed te gaan totdat het paspoort van Maikel door de scanner ging. 'Heb je gestudeerd in Amerika?' was de vraag. Toen Maikel met 'ja' antwoordde werd zijn paspoort direct meegenomen en in een rode envelop gestopt. Amanda wilde graag mee, maar de agente maakte als een echte Amerikaanse ‘cop' duidelijk 'I'm telling you now to go downstairs!!'. Vervolgens zat Maikel in een wachtkamer tussen de ene Lopez, de andere Sanchez, weer een Rodrigez, Gomez en Mendez te wachten wat er nou eigenlijk aan de hand was. Ondertussen stond Amanda bij de tassen te wachten. Nadat ze alle wanhopige pogingen had gedaan om te vragen wat er nou in godsnaam aan de hand was (helaas was het ‘topsecret' en antwoordde iedereen met: 'I'm sorry miss, I cannot tell you anything') zat er ook niets anders op om te wachten. En als je dan diezelfde ochtend zonder ontbijt, om vier uur 's nachts bent opgestaan en een vlucht van American Airlines hebt gehad zonder eten, dan is het echt even zwaar. Uiteindelijk hebben we allebei, tegen eigen wil in, gescheiden van elkaar, 5 uur lang in onwetendheid gewacht... En waarvoor? Om in twee minuten een aantal vragen te beantwoorden over de studie die Maikel zes jaar geleden in Amerika had gevolgd. En daarna eindelijk de gewenste stempel om Amerika binnen te mogen. Niet een heel warm welkom, maar het is gelukt.
En wat een heerlijke bestemming weer in onze wereldreis. Het hotel, dat lag aan Collins Avenue, was in minder dan 2 minuten lopen verwijderd van het witte strand van South Beach, Miami. Zonnebrandcrème op en heerlijk zonnen tussen de Snoop-dogg-look-a-likes en J.Lo-billen. Het draait hier echt om gezien worden en de één was nog verder over de top dan de ander. Om nog maar niet te spreken van de dikke auto's die over Collins Avenue reden zonder dat daarvan de velgen bewogen...
Nadat we op 4 juli de onafhankelijkheid van Amerika (Independence Day) maar even meegevierd hebben, was het alweer tijd om door te vliegen naar onze laatste bestemming: Toronto, Canada. Maar helaas ging ook het verlaten van Amerika niet zoals verwacht. Bij American Airlines moesten ze moeilijk gaan doen om 1 kilo teveel bagage, wat voor het eerst was in onze hele wereldreis. Na een lange discussie hebben we uiteindelijk de tas maar opengemaakt en de kilo verplaatst naar de handbagage.

Aangekomen in Toronto was het wel even zoeken naar onze laatste verblijfplaats. Midden in China Town kwamen we uit voor een vervallen huis dat er verlaten bijstond. Nadat we bij de Chinese kapper ‘next door' op onderzoek waren uitgegaan, bleek het inderdaad om ons hostel te gaan. We moesten eerst door een ondergronds gangenstelsel om daarna bij een klein kelderkamertje uit te komen, waar we niet eens rechtop konden staan. Jammer genoeg bleek dit toch ons 'thuis' in Toronto. Ach ja, als laatste stop zagen we de humor er wel van in en zijn we maar gebleven.
Het leukste hebben we voor het laatst bewaard. De laatste dag hebben we de Niagara Falls bezocht en zijn we met de ‘Maid of the Mist' tot onderaan de watervallen gevaren. Maar eerlijk is eerlijk, ondanks het blauw-groene water van Niagara, was Iguazu toch mooier. We hebben het er toch nog maar een keer op gewaagd om de grens over te steken naar de Amerikaanse kant van de watervallen en gelukkig verliep het deze keer zonder problemen.
Toen we na een lange dag lekker uit eten waren geweest kwam ineens het besef dat dit echt de laatste dag van de wereldreis was en dat ook die bijna ten einde was gekomen. Met een brok in de keel keken we nog een keer terug naar alle goede en leuke momenten van de reis. Het gevoel van afscheid nemen overheerste, afscheid van een periode en een manier van leven die je thuis niet zo snel hebt. Alles gaat voorbij, maar gelukkig hebben we er eerst nog van kunnen genieten.

En dat genieten gaat na aankomst echt nog wel een paar uurtjes door. Want hoeveel mazzel kun je hebben dat je precies op 11 juli, ongepland, als ons Nederlands elftal in de finale staat, precies op tijd terug bent!

Ontzettend bedankt voor alle leuke reacties op de site, we verheugen ons om terug te zijn, iedereen weer te zien en natuurlijk over twee dagen getuige te zijn van het Nederlands elftal dat door de Amsterdamse grachten vaart. Voor ons is, en wordt Nederland hopelijk ‘The Best'...